har an che az del barayad

ماه زبام فلک امد- به رخ دفتر شعرم نشست             

       دست و قلم لرزه گرفت ، صبر دلم را شکست

حال دگرگون من و این قلم ، وای به حال دلم                

     من چه کنم با چنین ،لرزه ی دست و قلم

ماه زمن خسته تر ودل پریش ،در پی  افکار خویش         

      چنگ زند پرتوش  ،  بر جگر ریش ریش

دست چو اغاز نوشتن نمود، تاب و توانش نبود              

     چشم سخنگوی تن  ، غصه ی جانش نبود

راوی این قصه من ،کوچک این انجمن                        

       حرف بزرگی به دل ، درد عظیمی به تن

سیل دمام دم گرفت ، ارض و سما در شگفت        

      شور به جان ِ ملک و جن و انس ، اهل قلم  تا خرِفت

ولوله در شعر شد ، معجزه در بِئر شد                 

                  مُهر بِطالت به هر ، ساحره و سحر شد

لمس نمود اسمان نور عجیب زمین                     

                ماه خجالت کشید ،از فورانی چنین

خیل پری صورتان ،هلهله  زن کف زنان                

              دست زنان، با شعف ، سوی زمین شادمان

دلبر زیبا رخی  پای به دنیا نهاد                         

                     میمنت مقدمش قامت بت ها فتاد

آتش آتشکده ی پارس خموشی گزید            

                   آنکه به ده قرن پیش  آمده بودش  پدید

وحشت و ترسی فتاد بر شب آشفتگان        

                             شاهِ انوشیرَوان  - همره او کاهنان

پنج و نُهی کنگره از قامت کسری فتاد                

                    بر رخ ایوان مداین  ، چه شکافی نهاد

یاد برفت عالمان ،علم عر ب را زِیاد                    

                  تا که ز گل درفتاد ، رایحه در دست باد

آمده طفلی چو ماه ،نور تر از نورِ نور                      

                 راهنمایی به راه ، نقطه ی ختم عبور

ماه فرو مانده در روشنی صورتش                  

                       جن و ملک غبطه بر ، قلب نکو سیرتش

آدم باب البشر ، شیفته ی این بشر                

                      سجده کند بر رخش از سر شب تا سحر

وز رخ تابنده اش ، نور به سینا رسید         

                            ریگ سماوه  نگر ، وصلت دریا رسید

رحمت حق جملگی  شد به جهان آشکار                

                  راه بشر روشن و شاخ نبوت به بار

آنکه نبی بوده است پیشتر از مصطفی                    

            فخر کند بر چنین ، ناجی شمس الضحی

زنده به دیدار او خضر فرخ پی بود                          

             در همه دنیا چو او  بنده ی حق ،کِی بود

(ای که مرا خوانده ای ،راه نشانم بده)         

                      روشنی از نور خود بر دل و جانم بده

دلبر شیرین لقا!  حامل لطف خدا !              

                      لطف نما چون تو من ثانیه ای در صلا

یار نکو نام ما ! آیینه ی حق نما  !               

                   بین به ره مانده ام  ، کن تو مرا هم صدا

سقف ندارد دل عاشق دیوانه ات               

                          راه بده ساقیا ، سائل این خانه ات

تاکه بشر زنده است ، نور تو تابنده است          

                 نام تو ذکر همه، ساکن و جنبنده است

پ ن 

1 - ارهاص به معنی معجزات قبل و و بعد و زمان تولد پیامبران است 

2- ابتدای ابیات شعر رو اگه پشت سر هم قرار بدید یه جمله بدست میاد در خصوص حضرت رسول خدا (ص)